Igor Filipowski, lat 14
„Był sobie pies”

„Był sobie pies” autora W. Bruca Camerona, to książka, po którą sięgnąłem ze względu na okładkę. Znajduje się na niej uśmiechnięty piesek o jasnym umaszczeniu, patrzący radośnie na czytelnika. Niewiele wiem o psach, wręcz unikam ich, ale coś mnie do tej książki przywiodło. Tajemniczy uśmiech psa?

Historia ta opowiedziana jest oczami psa. Wiele dowiedziałem się o niezrozumiałym dla mnie psim zachowaniu. Tytułowy bohater, pies Bailey, zaraz na początku książki umiera, więc co bedzie dalej? Jeszcze trzysta stron przede mną, o czym będzie ta książka? Główny bohater kończy życie, i wiecie co? Odradza się kilka razy na nowo, w nowym wcieleniu innego psa. Bardzo go polubiłem, za jego szczerość i oddanie, za wierność wobec swoich właścicieli. Za każdym razem inaczej wyglądał, miał innego właściciela, miał inne zadanie. Był nawet bezdomny i trafił do schroniska. Tam żył w okropnych warunkach. Najbardziej spodobał mi się fragment książki, kiedy mieszkał razem z chłopcem w moim wieku. Kiedy bawił się z nim i tęsknił za nim, gdy chłopiec szedł do szkoły. Wtedy wyobrażałem sobie, że tym chłopcem mogłem być ja. Nie wiedziałem, że pies może być przyjacielem i dawać tyle radości w życiu.

Dowiedziałem się, że nie ma znaczenia, czy pies jest rasowy czy jest zwykłym kundlem, ma uczucia i zasługuje na naszą opiekę. Nie wolno osądzać psa po wyglądzie, a tak niektórzy robią. Traktują szczeniaczki jak maskotki, bo są ładne, jak przedmioty, a potem nudzą się nimi i się ich pozbywają. A przecież pies żyje podobnie jak my ludzie: kocha, tęskni, odczuwa strach i lęki. Ma swoje radości i smutki. Wiem też, że nie zawsze pies ma dobrze w życiu, to my ludzie odpowiadamy za jego los. Bez względu na swój wygląd ma taką samą wartość jako istota, a nie wszyscy to widzą w ten sposób. Na początku książki padają ważne słowa: „nie ma złych psów […] tylko są źli ludzie. Tu po prostu potrzeba miłości”.

Czytając tę książkę polubiłem Baliego, a jego przygody i czasami trudna sytuacja życiowa skłaniały mnie do czytania kolejnych rozdziałów książki. Ciężko było skończyć. Ostatnie życie Bailego było jak dotarcie do celu po długiej wędrówce. Odnalazł swojego najukochańszego właściciela, który jako wspomniany wcześniej chłopiec okazał mu najwięcej uczuć i traktował go najlepiej. Gdy ponownie się spotkali, mały chłopiec był już dorosły, Baily też wyglądał zupełnie inaczej. Mimo tego ich serca rozpoznały się i żyli odtąd razem. To było niezwykłe. Polecam wszystkim tę książkę, bo w tej historii jest coś wartościowego.