Jestem Ania, mam 10 lat. Mam mamę, tatę, kota i królika. Uwielbiam konie i co sobota uczę się na nich jeździć. Mam nawet konia narysowanego na ścianie. Moja mama i mój tata są zajęci pracą, ale zawsze znajdują czas na chwile zabawy, czy rozmowy. Są ze mną gdy się boję, a czasami boję się zostać sama, złodziei, dźwięków...

Czasami wstępuje we mnie coś takiego dziwnego i nie mogę sobie z tym poradzić. Krzyczę wtedy bardzo głośno, płaczę i rozrzucam wszystko co jest wokół mnie. Wiem, że rodzice się martwią, jak tak robię ale ja nie potrafię nad tym zapanować. Nie wiem czemu tak się dzieje, staram się być grzeczna, ale nie potrafię. Zawsze później się martwię, że mama i tata mnie oddadzą, bo pierwsi rodzice mnie nie chcieli, więc coś musi być ze mną nie tak...

Jestem Iwo. 9 lat mieszkałem w Kijowie. Grałem tam w klubie piłkarskim i z kolegami lubiliśmy jeździć po parku na rowerze. Pewnego dnia mój świat się zmienił. Razem z mamą i siostrą przyjechałem do Polski. Było mi bardzo ciężko, nie rozumiałem co wszyscy ludzie mówią, dlaczego tak dziwnie na mnie patrzą. Bałem się o tatę, który nie mógł przyjechać ze mną. Mama wyjaśniała mi, że tu jesteśmy bezpieczni, ale to tu wszystko było obce, straszne i wszystkiego się bałem. Chciałem wrócić do mojego pokoju, do moich kolegów i do taty. Teraz już umiem język polski, rozumiem co ludzie mówią, choć czasem wolałbym nie...

Jestem też starszy, wiem, że w Ukrainie jest wojna, że muszę być silny i nie narzekać, że rower, który zostawiłem w Kijowie nie jest ważny, kiedyś kupię sobie nowy. Wiem, że muszę pomagać mamie i nie dodawać jej zmartwień, bo przecież ona to robi dla nas – pracuje po kilkanaście godzin, śpi na kanapie i często bardzo się boi, kiedy tata nie odbiera telefonu. Czasami jednak tak trudno nie słyszeć tych słów: "Wracaj do domu!", "Czemu nie walczysz?", "Za dobrze Ci tu". A mi wcale nie jest dobrze, chcę móc pójść do swojego parku, jechać na rowerze tak szybko, żeby o niczym nie myśleć, pograć z tatą w piłkę...

Mam na imię Oskar. Mieszkam z mamą, tatą i starszym rodzeństwem. W sumie to nie jest moja mama tylko siostra mamy ale ja mówię do niej mamo a do taty – wujka po prostu tato. Zamieszkałem w tym domu jak miałem 2 latka. Na początku było ciężko, bałem się wychodzić z łóżeczka, bałem się tych wszystkich obcych ludzi. Teraz już wiem, że są moją rodziną, grają ze mną w gry, wożą mnie na zajęcia – choć nie wszystkie lubię i nie chcą mi dawać tyle słodyczy ile bym chciał :-( ale wszyscy mówią, że to dobrze... może tak jest.

W moim domu nigdy mnie nikt nie uderzył, nawet jak dokuczam bratu to mnie nie bije, a jednak są takie chwile, że strasznie zaczynam się bać, że wydarzy się coś złego. Jak coś przeskrobię i tata powie do mnie głośniej od razu całe moje ciało się boi. Jak mama krzyknie to jest ok, może sobie krzyczeć ;-) Wiem, że mój tata rozmawia z różnymi osobami i próbuje dowiedzieć się co robi nie tak, ale ja nie wiem czy to nie moja wina, bo przecież on nie robi nic złego.